Mijn naam is Jeroen, 25 jaar oud, ik kom al jaren bij Fortuna Sittard en bezoek alle uit-, thuis, en oefenwedstrijden, voor zover mogelijk. Ik heb een goede functie bij een sponsor van de club, ben nooit met de Politie in aanraking gekomen, heb geen strafblad en een van mijn beste vrienden is agent bij de Marechaussee in de regio. Ook ben ik, wanneer mogelijk, vrijwilliger voor de club. Ik ben zeer fanatiek, maar nooit uit op rotzooi of iets wat de club kan schaden. Als ik iemand een bekertje op het veld zie gooien, spreek ik hem erop aan en op racistische opmerkingen heb ik bij de bekerwedstrijd in Zwolle nog een bekende aangesproken.
Het volgende verslag is geschreven vanuit mijn oogpunt, met in het achterhoofd dat ik heel veel supporters ken van naam en/of gezicht en weet bij welke (vrienden/supporters)groep zij horen en andersom. Mijn verhaal kan onderbouwd worden door verschillende filmpjes op FortunaSC/youtube ) en de tijdlijn na de wedstrijd is op basis van mijn gevoel.
Mijn droom-derby: een stadion vol met Limburgers, een fanatieke N-side en een fanatiek uitvak. Zoals ieder jaar proberen wij met vrienden de middag voor de thuiswedstrijd tegen MVV op de markt bij elkaar te komen om daar al vroeg te genieten van de sfeer en de spanning die deze wedstrijd extra met zich meebrengt. Zo ook dit jaar, waar ik me rond 15.30 bij andere fans voegde bij café de Gats op de markt van Sittard. Het was een gezellige middag en we besloten rond 17.00 uur te vertrekken richting de Brand Taveerne in Limbrichterveld. Hiervandaan lopen wij al jaren gemoedelijk naar het stadion tussen 18.45 en 19.15. De afgelopen jaren gebeurde dit via een gezellige tocht met honderden andere supporters. Dit jaar was er echter niets afgesproken en tot het laatste moment hebben wij de intentie gehad om gewoon uit eigen initiatief naar het stadion te lopen wanneer wij het tijd vonden hiervoor.
Rond 17.45 stonden wij buiten op het terras van de Brand Taveerne en genoten hier van de heerlijke middag. De sfeer was zeer goed en vriendelijk en iedereen was druk bezig om oude bekenden te begroeten, vrienden uit Genk de hand te schudden en fans van Fortuna Köln welkom te heten in Sittard. Laatstgenoemden waren naar aanleiding van het vriendschappelijk duel eerder dit jaar tegen Fortuna Sittard op uitnodiging afgereisd voor deze speciale wedstrijd. Rond 18.45 dreigt dit echter abrupt ten einde te komen. Waar ik enkele minuten eerder nog geattendeerd werd dat het opvallend was dat er vandaag nauwelijks politie te zien was geweest in zowel het centrum als bij het café in Limbrichterveld, werd me meteen duidelijk waarom. Er komen vanuit mijn oogpunt twee bussen van de ME aanrijden aan de linkerzijde van het café vanuit de richting van de Brugstraat. Ze krijgen een cynisch welkom, tot iedereen ziet dat er nog enkele busjes aan komen rijden, gevolgd door enkele pelotons ME te voet en een groep paarden.
Vooralsnog maak ik me geen zorgen, maar ik baal wel als er enkele keren een flesje of een fakkel naar de agenten wordt gegooid. Ik weet namelijk uit voorafgaande jaren dat de Politie veel minder nodig heeft om in te (mogen) grijpen. Ik zie dat de uitbater van het café en enkele andere supporters proberen met zowel de ME als de lokale, bekende, Politieagenten te praten en een uitleg te krijgen. De gooier(s) van het vuurwerk en flesjes worden ook meteen vriendelijk gevraagd hiermee te stoppen en het blijft verder dan ook rustig. Ik help zelfs het personeel nog mee om lege flesjes van het terras te verwijderen en op te rapen van de grond. De vuurwerkbom van afgelopen jaar liet namelijk maar weer eens zien dat er ook tussen ons in personen kunnen rondlopen die uit zijn op chaos. Op dit moment mocht niemand de Politielinies nog doorkruisen. Een enkeling die nog probeert een verklaring te krijgen, wordt onvriendelijk of provocerend terug geschreeuwd of geduwd in de groep.
Vervolgens schijnt de politie een bericht verspreid te hebben dat we gezamenlijk een route zouden afleggen naar het stadion. Dit heb ik niet meegekregen, maar de bedoelingen van de Politie leek ons vrij duidelijk. In vrijheid naar ons stadion lopen zat er niet meer in.Tijdens de tocht naar stadion wordt er nog altijd wat gelachen, gezongen en gepraat. Er was niemand in de groep, samengesteld uit vaste kern supporters, supporters van bevriende groepen/clubs, vrouwen, kinderen en ouderen, uit op rotzooi. De route is echter onnodig lang, het tempo redelijk langzaam en er wordt enkele keren opeens gestopt om de groep kleiner te maken.
Er worden zelfs nog enkele fakkels afgestoken alsof dit dezelfde tocht is als vorig jaar. Fakkels eindigen op de grond en worden niet naar agenten gegooid. We praten ondertussen nog met enkele Agenten in burger van Politie Sittard, die al snel herkend zijn en ik heb op geen enkel moment het gevoel dat dit uit de hand gaat lopen. Het wordt echter al snel schemerig en donker door het gebrek aan straatverlichting, er moeten steeds meer mensen hun behoefte doen (waar selectief goedkeuring aan wordt gegeven afhankelijk van de agent) en we dreigen een groot deel van de wedstrijd te missen. Het humeur van enkele agenten wordt er ook niet beter op en sommige supporters krijgen enkele stoten van een schild om hun moeilijke vragen te beantwoorden. Sarcastisch post ik nog een foto op Facebook met daarbij: ‘Nieuw in NL: de combi naar eigen stadion!’ en ik krijg van een vriend een bericht met de vraag ‘‘wie zijn die gevangenen die over de Bergerweg lopen.
We komen vervolgens aan bij het stadion rond 20.10 en worden begeleid naar de N-side ingang aan de oostzijde. De evenementen poortjes zijn niet opgewassen voor de honderden supporters die er nu ingeduwd worden en van de vier of vijf ingangen die er zijn wordt al snel alleen de middelste open gehouden door de ME. Op dit moment sta ik vooraan in de groep, op nog geen halve meter van een Paard. Alsof dat niet genoeg is, zie ik dat de politieagente op het paard rechts van de ingang een order krijgt om voor de ingang te gaan staan. Waarschijnlijk om de stewards wat meer tijd te geven om supporters die binnen zijn te controleren. We moeten naar achter, terwijl achter mij vele andere supporters staan die naar voren willen en waarschijnlijk niet verder naar achter mogen van de ME achter ons. Van twee kanten duwen paarden zich in de voorhoede van de groep en blijven voor de ingang staan terwijl hun koppen elkaar raken. Twee volwassen vrouwen naast mij reageren geschrokken op de grote paarden die zich in de groep boren.
Even later mag ik naar binnen. Ik moet bukken voor het rechter paard en krijg een kopstoot van het linker paard en zijn hoofschild terwijl ik onder de paarden door moet kruipen om binnen te komen. Steward ‘Appie’ staat in de tent voor de ingang tussen de dranghekken in en wil me nog aanspreken op een klap die ik uit woede en ongeloof geef op het hek, maar hij weet ook dat ik niet de persoon ben die hier herrie gaat veroorzaken. De stewards zien aan me dat ik het meer dan spuugzat ben en gelukkig mocht ik vrij snel doorlopen.
De sfeer was in die 1,5 uur veranderd van lachen, praten en een biertje in agressie en ongeloof. En niet alleen voor mij, maar voor iedereen in deze groep. Onze vriendengroep zelf bestaat uit 10 tot 15 man in de leeftijd 19 tot 29, waarbij iedereen het spuugzat was. Ik betrad de tribune in het midden van de N-side rond 20.20, maar voor mij was de avond verpest. Ik zie vrienden langskomen met uitgescheurde t-shirts en iedereen met dezelfde woedende blik in hun ogen. Ik stond de gehele wedstrijd in een roes en weet eigenlijk alleen dat er veel kaarten vielen en we verloren. Dat laatste kon mij eigenlijk voor het eerst niet eens interesseren. Mijn avond, onze derby, was verpest. Wat een contrast met de perfect verlopen reis naar VVV eerder deze week
Na de wedstrijd wordt de gehele tribune vastgehouden in het stadion tot de aanhang van MVV weg is. Op zich prima, want dan kan de ME ook naar huis of in ieder geval terug in hun voertuigen. Zo dacht ik. We komen rond 22.10 de trappen van het stadion omlaag en zien nog altijd overal rijen ME staan en alle aanwezige agenten zijn nog altijd klaar voor een veldslag. Als de aanhang van MVV al ruimschoots vertrokken is aan de andere kant van het stadion en ondertussen al op de snelweg rijdt… wie wil de ME op dit moment dan nog beschermen of uit elkaar houden? Een MVV-fan vertelde me juist dat er bij het uitvak en bij hun escorte uit Sittard nauwelijks politie te zien was.
Zoals na iedere wedstrijd wacht ik ter hoogte van de kassa op de hoek van Noord en Oost op mijn vrienden, die druppelsgewijs door de smalle uitgang naar buiten komen. Mijn vriendin op Vak C besloot vanavond gelukkig thuis te blijven. We praten wat na en overleggen of we nog naar het centrum gaan. Op dat moment lijkt iets aan de overzijde de aandacht getrokken te hebben van de ME aan onze zijde en worden we abrupt uit elkaar geduwd en omvergerend. Een busje moet toevallig ook precies rijden waar wij staan en de chauffeur vindt het niet erg om de supporters in zijn pad te helpen aan de kant te gaan door met redelijk hoge snelheid door ons heen te rijden.
Ondertussen komen er meer mensen vanaf de hoofdingang via het tijdelijke paadje achter de N-side op de Lissabonlaan terecht. Wij besluiten ook richting Mcdonalds te lopen, ook omdat ik bijvoorbeeld nog altijd ergens een fiets heb staan in Limbrichterveld. Omdat de auto’s uit de parkeergarage weggeleid worden richting Sabic, lopen we over de straat. Op dat moment wordt er door heel veel aanwezige supporters cynisch geapplaudisseerd, ook door mijzelf. De aanwezigheid van de ME was de gehele dag inderdaad “broodnodig” en actie is er ondertussen ook weg geweest voor iedereen in het blauw.
Ik sta midden op een rijbaan van de Lissabonlaan ter hoogte van het tijdelijke pad achter de N-side en kijk om richting spoorlijn waar alle paarden nog altijd midden op de weg staan. Opeens zie ik ze allemaal (zes of acht stuks) op me afrennen. Ik heb op dit moment de keuze om richting het hekwerk te rennen aan de zijde van de Brandweerkazerne, waar tientallen mensen staan of om te blijven staan. Ik besluit te blijven staan om de aandacht niet te laten vestigen op de dagjesmensen, sponsoren, ouders met kinderen en andere supporters die er nog altijd lopen. Ik doe altijd veel moeite om de club in een goed daglicht te brengen, bel supporters op om hun seizoenskaart te verlengen aan het begin van het seizoen en help mee als vrijwilliger, wanneer mogelijk. Als ze dan iemand willen aanvallen, dan ons maar en niet de ouders etc. die naast ons staan.
De paarden komen recht op me af en rennen langs me door terwijl ik enkele tikken krijg op pols en rug. Achter mij zie ik echter mensen omvergereden worden en op de grond liggen omdat de ME toch bepaald heeft niet recht over de weg te rennen richting mij, maar toch een beweging naar het hekwerk aan de stadionzijde te maken. De paarden rijden nog zeker 3 tot 4 keer op en neer terwijl ik mij verplaats naar de overzijde van de weg (zijde van bedrijven). Veel supporters duiken weg tegen het hekwerk of in het wandelpad achter de N-Side. Waar de eerste charge nog cynisch werd onthaald, lijkt het nu een kwestie van overleven.
Er is op GEEN ENKEL moment met voorwerpen naar agenten gegooid en er is ook geen enkele vernieling aangericht. Alle bouwmaterialen zijn goed opgeborgen, er missen ook geen stoeptegels en glas is sowieso nergens te vinden rondom het stadion. Die standaard verklaring van de Politie kan meteen de vuilnisbak in. Er was dan ook geen enkele aanleiding om charges uit te voeren op onschuldige supporters. Ik zag een oudere man met kleinzoon geraakt worden door een stok van de ME, enkele meisjes omvergereden worden door paarden, een van mijn leidinggevenden (afkomstig van hoofdtribune) wegduiken tegen het hek en in ieders gezicht dezelfde blik: ‘ Waarom!
Vervolgens zijn wij blijven hangen op deze locatie om verhaal te halen bij de ME en te praten met de Agenten in burger van Politie Sittard. De agenten uit Sittard hadden tranen in hun ogen, maar wisten ook dat het kwaad geschied was. ‘Ik heb zes jaar gewerkt aan het goed organiseren van deze wedstrijd en alles is weer helemaal kapot!’, ‘Jongens, wij bepalen dit ook niet… er zit hier achter me een man in zijn blauwe busje, maar hij wilt jullie uiteraard niet te woord staan’. De voor ons zo bekende en vertrouwde agenten waren mentaal kapot door het optreden van hun collega’s. Op dit punt staan de aanwezige ME’ers nog altijd de weg te blokkeren richting de Mcdonalds en staat enkele honderden meters verderop nog een linie. Wat proberen ze nog altijd te beschermen c.q. uit elkaar te houden om 22.45? We krijgen ook nog altijd agressieve verwijten dat we weg moeten gaan, terwijl er gewonden in het gras zitten. Wij doen er alles voor om te zorgen dat een avondje Fortuna gezellig is voor iedereen en waren daarom zeker niet van plan om ‘onschuldige’ mensen achter te laten. Ik zie vrienden van Vak-C en FortunaSC hetzelfde doen door op de ME in proberen te praten en komt een bekend fotograaf van FortunaSC/Fortuna Sittard tegen die een tik op zijn arm gehad heeft omdat hij ‘een foto maakte op de openbare weg’. Een moeder die door de linie wilt om naar haar gezin te gaan krijgt ook een harde tik omdat ze te lang verbaasd blijft staan nadat ze onvriendelijk geroepen wordt terug te gaan.
Dit gaat allemaal nog een tijdje door tot de Politie waarschijnlijk geen dreiging meer ziet en besluit in hun voertuigen te stappen. Zou het dan eindelijk gedaan zijn? Even daarvoor kom ik de moeder tegen van een van mijn aanwezige vrienden die verdwaasd in de middenberm achter de Oost-tribune staat, met haar fiets aan de hand in de goot langs de weg. Deze heeft ze moeten ophalen en is daarom niet binnen enkele minuten weg bij het stadion door de drukte. Tijdens het vertrek van de ME rijdt er echter een ME-busje doodleuk tegen haar fiets om en de chauffeur maakt nog even agressieve gebaren en claxonneert nog enkele keren. De Lissabonlaan is ongeveer 4,5 meter breed incl. fietspad, maar blijkbaar werd ook dit nodig gevonden.
Ik krijg vlak hierna een lift en wordt afgezet bij Brand Taveerne, waar mijn fiets staat. Onderweg zie ik aan de achterzijde van het station alle ME voertuigen staan, nog allemaal gevuld aan klaar voor een oproep. Wat deze avond gebeurd is, heb ik bij geen enkele voetbalreis in binnen- en buitenland meegemaakt. Mijn letsel is gelukkig alleen een pijnlijke rug, maar in mijn hoofd word ik gek als ik denk aan de onschuldige gewonden die er gevallen zijn. ….
Auteur: Jeroen
(deze brief is ook naar Martin Masset gestuurd)
