Stadionverbod voor schoenen op stoeltje?

30 jaar Fortuna supporter en nu voel ik me als een opgejaagde hooligan

Fortuna Sittard supporter Paul Daniels stuurt een emotievolle email naar de webmaster van deze pagina. Een mail vol onbegrip, misschien ook wel een kreet voor hulp van Fortuna SC. Ook een oproep aan directeur Martin Masset op supporterszaken op waarde te schatten. Onderstaand een relaas voor menig Fortuna Sittard fan herkenbaar.

Al 30 jaar ga ik naar een clubje kijken dat Fortuna heet.

Het is niet altijd een dankbare taak, supporter zijn van een voetbalclub die in de absolute marge van het betaalde voetbal speelt.

Toch ben ik trouwe supporter, door dik en dun, promotie en degradatie. Het maakt niet uit, ik sta achter de club.

Zo ook 7 februari jl. een thuiswedstrijd tegen Telstar, geen hoogvlieger in de Jupiler league. Ik zit, zoals altijd, op mijn stoeltje, met mijn voeten op het stoeltje voor mij. Dit doen ongeveer 50 % van alle supporters. Ik zat, samen met mijn maat, enigszins alleen – er komen niet zoveel mensen meer kijken –  op een stuk van de Noord Tribune, te kijken naar de wedstrijd. Zoals ik al zit zolang er zittribunes zijn.

Plots komt er een steward naar mij toe. Wijzend op het feit dat de stoeltjes voor mij geen extreme buiging kunnen weerstaan, en bij knappen geheel voor mijn rekening zullen zijn.

Ik geef hem thumbs up. Beseffend dat hij dit werk om een reden doet en dat ik dat respecteer.

Geen probleem, de maatschappij functioneert alleen als iedereen, hoog of laag opgeleid, hieraan meedoet.

Ik ga weer zitten, als altijd,  met de voeten op de stoel voor mij, als 50% van de supporters zittend, lettend op het stellige voornemen dat ik de stoel niet te zeer op en neer beweeg, gewoon, als ieder ander.

Er komt een gezelschap van 3 stewards sterk op mij af. Of ik mee wil komen, en mijn gegevens wil achterlaten. Wat is hier aan de hand?

Er komen vrijwilligers, binnen deze club, op mij af die iets van mij willen. Die mij een slecht gevoel willen geven over wat ik hier bijdraag, aan deze club. Ik voel mij als een hooligan. Als een ongewenst persoon, hier op mijn tribune. Dezelfde tribune, die ik probeer te vullen, door mijn club aan te prijzen aan iedereen die hiervoor open staat.

Plotseling besef ik mij dat ik deel uitmaak van een heel klein clubje vaste supporters. Die zoveel ellende mee hebben gemaakt, zo’n slecht voetbal hebben gezien, dat je glazuur van je tanden kraakt, je doen afvragen: wat doe ik eigenlijk hier? Die je steeds als antwoord zullen geven: Ik ben een echte Fortuna supporter, in lijf en leden. Toen de club zo goed als dood was, was ik een van degene die geld stak in Trots op Fortuna. Ik was er altijd, in vreugde en verdriet.

Ik weiger deze stewards hun vreemde zin te geven , wat komen jullie doen? Wat denken jullie eigenlijk wel? Echte supporters wegjagen? Waar gaat dit over?

De stewards geven aan, merkend dat het publiek om ons heen dit niet wil pikken, dat zij enkel handelen in opdracht van “boven”. Ik moet evengoed meekomen, anders zal ik het wel merken.

Het is bijna rust. Bij het fluiten van de scheids ga ik naar beneden, tussen de supporters staan in de gracht.

Er verzamelen zich steeds meer stewards voor mij. Undercover-agenten met draadjes in hun oren dringen zich op in onze richting. Ze hebben een vriend van mij te pakken, zelfde looks, maar niet mij.

Ik druip af, andere richting, de tribunes maar op, maar de wedstrijd is verziekt. Fortuna staat met 4-0 voor, maar nog nooit heb ik mij zo unheimisch gevoeld. Opgejaagd, gezocht, slechte film.

De tweede helft is surrealistisch. Fortuna maakt de 5-0, maar ik zit als een prooi, opgejaagd door een kwade macht.

Ik besef mij dat er rond zo’n voetbalwedstrijd een zwarte vlek binnen de justitie heerst. Hierbinnen kunnen misstanden plaatsvinden zonder dat een verantwoordelijke ooit verantwoording hoeft af te leggen. Immers wie zal weerspreken dat het ingrijpen op hooliganisme disproportioneel is geweest? Verdiende loon toch? Zonder aanziens des persoons. Fortuna-MVV, ME, zand erover.

Ik ben naar buiten gekomen, zonder muts en handschoenen, zonder bril, bang.

Beste Martin Masset. Jij wil Fortuna redden van de loerende dood. Jij wil het familiegevoel benadrukken binnen onze club.

Ik ben een van de weinig echte supporters door dik en dun. En nu voel ik mij alsof ik terecht ben gekomen in Oekraïne. Een stadionverbod als dank voor de trouwe jaren? Angst voor al die loyaliteit? Beste Martin, wat heb jij hierop te zeggen?

Geelgroene groet,

Paul Daniels,

Sittard

Auteur: Fortuna SC, Edgar Lucassen