Het 20 juli 2016 als ik, op een mooie dag als vandaag, het bericht ontvang of we diezelfde dag om 14.30 in Urmond kunnen zijn. Er hing al een tijdje een ontmoeting in de lucht. Een ontmoeting met een ‘partij’ die onze club wilde overnemen en daarbij ook de mening van supporters heel belangrijk vond. Een ontmoeting met deze supporters was daarom zo ongeveer het sluitstuk van een lange periode van onderhandelen en praten. Op en neer reizen naar Turkije, rood licht en groen licht en vele dagen en avonden praten over hoe verder te gaan. Uiteraard zouden wij ons diezelfde middag melden. Netjes, op tijd, zenuwachtig, benauwd en nauwelijks voorbereid staan we met zijn tweeën in de hal van Vander Valk Urmond. Niet moedwillig nauwelijks voorbereid, maar totaal niet wetende hoe je je voorbereid op een gesprek met deze lading. In een proces met zoveel belang.
We werden verwelkomd in een warme vergaderruimte waarin al vele uren overleg plaats leek gevonden te hebben. Waar de sfeer in het begin formeel was en over en weer vragen gesteld werden werd al snel iets duidelijk. De man tegenover mij was oprecht geïnteresseerd. Niet alleen in onze club, maar ook in de personen die deze club al jaren, misschien tegen beter weten in, drijvende hebben weten te houden: onze supporters. Een gesprek van een half uur loopt uit en in 2 uur tijd bespreken we alles. Doelen, verwachtingen, wensen en alles daaromheen. De ietwat streng ogende Turkse mannen tegenover ons laten passie zien, vertellen ons over hun verleden als supporters en hun professionele carrière daarna. We mogen onze vragen stellen, krijgen zoveel mogelijk informatie en besluiten de meeting met een afspraak. 21 juli 2016 treden club én supporters tegelijkertijd naar buiten met het nieuws.
Ik ontmoette die dag een man die vol passie en veel oprechte interesse een supportersdelegatie wilde ontmoeten en samen met hen verder wilde. Een grotere wens zouden wij niet kunnen hebben na alles wat onze supporters, al ver voor FortunaSC, voor de club gedaan hebbe. Tot op de dag van vandaag is het persoonlijk contact optimaal. Een WhatsApp berichtje wordt binnen een minuut beantwoord, een belangrijke e-mail uitgebreid binnen enkele uren en op al onze vragen krijgen wij antwoord. Onderling zijn er diverse persoonlijke ontmoetingen buiten wedstrijden om waarin vanalles besproken wordt. Zelfs als er door anonieme personen op ons supportersforum iets geplaatst wordt krijg ik vaak binnen een uur een telefoontje met een volledige uitleg. Soms zelf met een emotionele of boze ondertoon bij berichten die totaal niet blijken te kloppen of zelfs gericht zijn om breuken te forceren.
Ik ontmoette die dag Isitan Gün en ik ben hem tot de dag van vandaag oprecht dankbaar. Niet alleen voor zijn inzet, plannen en realistische manier van denken. Maar ook omdat hij vanaf het eerste moment contact zocht met supporters en samen met hen stap-voor-stap wilt bouwen aan een nieuw Fortuna Sittard. Supporters die in ogen van andere bestuurders een noodzakelijk kwaad zijn, maar voor Isitan de kern van onze club. Supporters waarmee hij zelfs dolgraag en uit eigen beweging mee in het uitvak wilde staan tijdens de derby in Maastricht. Supporters die nu ook plaats gaan nemen in de Raad van Toezicht van hun club.
Voor alle supportersgroepen in Nederland een droom, voor ons keiharde realiteit. 21 juli 2016 is voor mij een memorabele dag. De dag dat onze club perspectief kreeg. Misschien wel een laatste strohalm pakte, maar dan wel aangereikt door een persoon die mij vanaf dag 1 wist te overtuigen en tot op de dag van vandaag blijft verbazen. Niet door een grote stroom geld, maar door een man die oprecht en realistisch is. Ik hoop nog jaren met hem samen te mogen werken. En met mij gelukkig iedere dag weer meer personen met een Geel/Groen hart. Hoe onze club er over enkele jaren ook uitziet. Samen hebben wij laten zien tot zoveel in staat te zijn en samen moeten we ervoor gaan.
Samen Nao Veure!
Jeroen Loos
(klik hier voor verslag van 1 jaar geleden)
