Op Kerstavond 2010 om 18.30 uur is Fortunees (Fortuna 54) Frans de Munck in zijn woonplaats Arnhem overleden. De Zwarte Panter is de bijnaam die voor altijd aan Frans de Munck is verbonden. Frans de Munck was een van de eerste absolute internationale toppers die Fortuna (’54) rijk was en staat synoniem voor een bloeiende periode van internationaal topvoetbal in de Westelijke Mijnstreek. Ook stonden hij en zijn teamgenoten aan de bakermat van het hedendaagse betaalde voetbal. Het moderne betaald voetbal is immers in de Westelijke Mijnstreek uitgevonden!
Een loopbaan vol hoogtepunten
De Munck begon zijn carrière in zijn geboorteplaats Goes bij de plaatselijke club en kwam in de oorlog bij Sittardse Boys terecht. In 1949 speelde hij zijn eerste wedstrijd in het nationale elftal: op 23 april 1949 een vriendschappelijke wedstrijd tegen Frankrijk. Nederland won met 4-1.
In datzelfde jaar was er sprake van dat hij naar Ajax zou gaan. Maar toen tijdens de onderhandelingen bleek dat De Munck bij Sittard geld aannam voor zijn prestaties, was het gedaan. Het voetbal behoorde officieel toen nog volledig amateurisme te zijn en De Munck werd voor één jaar door de voetbalbond, de KNVB, geschorst. De Munck week daarop uit naar West-Duitsland en verdedigde gedurende vijf jaar het doel van 1. FC Köln. Met deze club werd hij in 1953 kampioen van de Liga West. Zijn populariteit was er groot. Zijn bijnaam was Die schwarze Katze.
De Munck was één van de profs die op 12 maart 1953 een benefietwedstrijd speelde voor de getroffenen van de Zeeuwse watersnoodramp. Op die dag zat Gied Joosten op de tribune in Parijs . Het Nederlandse gelegenheidselftal won met 2-1. Joosten zag de potentie van professioneel voetbal en richte de eerste Nederlandse Beroepsvoetbalbond op en werd de eerste voorzitter. Huub Adriaans, de Fortuna ’54-manager, slaagde erin om een aansprekend elftal op de been te brengen. Frans de Munck was hier uiteraard bij! Hij groeide er uit tot een icoon van de club, samen met de legendarische Faas Wilkes, met Cor van der Hart en ook met Bram Appel, die er later zijn trainer werd. In 1957 won Fortuna de KNVB-beker na 2-0 winst in de finale tegen Feyenoord.
Een conflict met trainer Appel leidde tot zijn transfer naar DOS. Met de Utrechters behaalde De Munck in 1958 zijn eerste en enige landstitel. In 1961 verkaste De Munck naar Veendam en drie jaar later naar Cambuur Leeuwarden, waarmee hij kampioen in tweede divisie werd in 1965. Dat deed hij het jaar nadien met Vitesse Arnhem nog eens dunnetjes over. De Munck vatte ook het seizoen 1966-67 nog als keeper aan bij Vitesse en verdedigde twee wedstrijden het doel, om vervolgens het trainersroer over te nemen van de Oostenrijker Pepi Gruber. Hij speelde op 21 augustus ’66, één dag na zijn 44ste verjaardag, zijn laatste wedstrijd.
Ook na zijn actieve periode als profvoetballer bleef Frans de Munck verbonden aan Fortuna Sittard. Niet actief, maar wel betrokken. Hij was tegenstander van de fusie tussen Fortuna Sittard en Roda Jc, maar hij vond wel dat de club er alles aan moest doen om weer naar een hoger niveau te komen!
Frans de Muck: een Helden epos uit de oude doos!
“Voetballen op een club? Vergeet het maar. Dat deed ik op straat. Ik heb er wat van die onhandige maar oerdegelijke Robinson-schoenen met stompe neuzen mee naar de ratsmodee geholpen. Op straat hoorde je op een gegeven moment ook van het bestaan van een nationale voetbalcompetitie, van een Nederlands Elftal, Nederland-België. Een volslagen nieuwe wereld ging er open die zich kennelijk afspeelde op die vermaledijde Dag des Heeren. Voor mij een openbaring want ons dagblad Trouw hield alle berichtgeving over die zondige zondagse activiteiten angstvallig buiten de deur. Zondagssport bestond gewoon niet. Ik ging voetbalplaatjes sparen en via de pakjes Blue Band en de zoutloze Planta (ik wilde ze desnoods persoonlijk bij de kruidenier halen) en sommige kauwgummerken was er heel wat binnen te slepen. Ik kende ze binnen de kortste keren allemaal. Terlouw, Biesbroeck, Kees Kuys, Jan Nootermans, Cor van der Hart, Roel Wiersma. En Frans de Munck .!”
“Als m’n vader niet in de kamer was, lag 
ik op zondagmiddag op de grond voor de op het laagst mogelijke volume afgestemde radio, waar Dick van Rijn ( Goedemiddag luisteraars ter land ter zee of waar ook ter wereld ….) indrukwekkende ooggetuigeverslagen gaf van de Derby der Lage Landen. Met in de rust en na afloop de onvergetelijke muzikale omlijsting van Jan de Cler en Henk Dorel: Hup Holland Hup. Mijn absolute held was onze nationale doelman Frans de Munck. De zwarte panter. Een indrukwekkende verschijning. Van die kekke haarbandjes waren er in die tijd nog niet. De Munck hield de zaak gewoon met een elastiekje bij elkaar. Stoned van de opwinding stortte ik me vervolgens in volledig nagespeelde voetbalinterlands op straat waarbij ik de via de radio gehoorde hoogstandjes van De Munck imiteerde. Ik bén daar wat gestrekt over de keien gegaan Ik wás Frans de Munck.!
Maandags fietste ik langs het kantoor van de, toen nog, Gooi en Ommelander waar in vitrines achter glas de sportpagina’s hingen die ik zo node moest ontberen. Frans de Munck. Met dat ravenzwarte haar en die donkere trui met een grote V over de borst. Dat was ‘m dus. Mijn moeder begreep het. Zij breide wat af in die tijd. Vooral van die vreselijk praktische wollen sokken. Grijze. Voor de hele familie. Maar soms ook truien. En op een gegeven moment had ik ‘m. Die trui met die ingebreide V. De Munck.”
“Op de verjaardag van prins Bernhard werd ieder jaar volgens traditie een grote voetbalwedstrijd georganiseerd op het veld van KPS (Koninklijk Paleis Soestdijk). Ongeveer 1954, denk ik. En als 9-jarige móest ik daar naar toe. Als ik me goed herinner was het betaald voetbal net ingevoerd.
Fortuna-Alkmaar. Mét alle grote coryfeeën die ik alleen van de radio en de vitrines van de Gooi en Ommelander kende. Maar vooral ook met Frans de Munck. Het was weliswaar op zaterdagmiddag. Maar het leek me maar beter dat m’n vader niet wist van m’n snode plannen. Ook op de zaterdag bleven het gewoon zondige mensen bij wie zijn kinderen niets te zoeken hadden. Listig de kassa’s en controles omzeilend (zakgeld bestond niet) stond ik langs de lijn. Eén van de mooiste middagen uit m’n jeugd. Er liepen, geloof ik, wel een stuk of acht mannen rond uit de bloedstollende verslagen van Dick van Rijn maar er was er maar één die telde.
Na afloop moest ik het veld op. Worstelde me door de massa’s heen. Ik heb ‘m aangeraakt… Hij was éch… “t
Bijzondere uitspraken van en over Frans de Munck
Beste Keeper van Nederland? Zelf vind hij Van der Sar wel een zeer goede keeper; over de hele periode sinds de opstart van het betaalde voetbal. Zeker beter dan Van Breukelen of andere namen die door reporters genoemd worden. Zelf vond hij zichzelf eigenlijk best een goede keeper en zonder het uit te willen spreken, vindt hij het een nek-aan-nek race tussen hemzelf en Edwin
Mo oiste moment ? Overwinning in Parijs tegen Frankrijk in het kader van de watersnoodramp
Zware teleu rstelling : Na de wedstrijd in Parijs was een re-match in Nederland afgesproken. Inkomsten zouden uiteraard ook integraal besteed worden in het kader van slachtofferhulp. Alles was al geregeld, maar de KNVB heeft die wedstrijd toen afgeblazen, omdat “Profs” Nederland niet mochten vertegenwoordigen. Daarnaast was Frans zeer teleurgesteld door het afketsen van de transfer naar Barcelona
Voetbal: Is altijd zijn passie gebleven. Miste geen enkele wedstrijd op TV en zapte van de ene naar de andere zender. Duits voetbal heeft hij altijd op de voet gevolgd.
Renate Verhoofstad: ” Frans de Munck is de Harry Mulisch van het Nederlandse voetbal”
“In feite is Frans de Munck de Harry Mulisch onder de Nederlandse doelmannen. De zwarte panter tikte tijdens de jaren vijftig even virtuoos ballen uit de kru 
ising als Mulisch romans schrijven kon, werd minstens zo vaak voor arrogant versleten en lag zelfs nóg beter bij de vrouwtjes. Niet zo verwonderlijk. Frans de Munck was een bevallige doelman met een Romeins gehoekt gelaat en gitzwart haar dat met dikke klodders brylcreem in model werd gehouden. Bij het Duitse 1. FC Köln noemden ze hem Der erste Star; een Fangkünstler die de Lederkugeln als tennisballen uit de lucht plukte. De Munck was een soort David Beckham avant la lettre; een voetbalprof met de uitstraling van een filmster.
De dames vielen voor hem bij bosjes en zelfs Jayne Mansfield, een beroemde Amerikaanse pin-up met platinablond haar en een borstpartij tot ver voorbij de punten van haar pumps, werd vlak voor de aftrap van een duel tussen Sparta en DOS op de middenstip ‘gemunckt’. Je zou bijna vergeten dat hij een van Nederlands beste doelmannen aller tijden is. En tevens de held van mijn oma. ”
Frans de Munck in memorium:
Frans de Munck (Goes, 20 augustus 1922) is een voormalig Nederlands voetbalkeeper. Zijn bijnaam luidde “De Zwarte Panter”. De Munck kwam 31 maal uit voor het Nederlands Elftal. Hij speelde onder meer bij Sittardse Boys, 1. FC Köln, Fortuna ’54, DOS, BV Veendam en SC Cambuur. Hij nam ook deel aan de wedstrijd ten bate van de slachtoffers van de Watersnood van 1953 in Parijs. Met DOS werd hij in 1958 kampioen van Nederland.
