De Baandert was de opvolger van het Sittardia-terrein, waar de gelijknamige club sinds de oprichting uit een fusie in 1950 speelde. Na het seizoen 1963-1964, waarin Sittardia promotie naar de eredivisie afdwong, verhuisde men naar het enkele tientallen meters noordelijker gelegen nieuwe stadion, onderdeel van het Gemeentelijk Sportpark De Baandert. De tribunes, opgetrokken uit beton, boden plaats aan ruim 20.000 toeschouwers. In het midden van de hoofdtribune konden 1000 supporters overdekt zitten. Het terrein werd op 23 augustus 1964 ingewijd met een wedstrijd tegen regerend landskampioen DWS, die in 1-1 zou eindigen.
In de zomer van 1968 fuseerde Sittardia met Fortuna ’54 uit Geleen tot Fortuna Sittardia Combinatie. Omdat men er niet over uit kon komen waar de nieuwe club zou moeten spelen ontstond er een situatie waarbij beurtelings in de Baandert en in het Mauritsstadion in Geleen zou worden gespeeld, hetgeen voor veel verwarring zorgde onder de supporters. In het voorjaar van 1970 werd mede daarom besloten dat de Baandert de officiële thuishaven zou worden vanaf het seizoen 1970-1971. Andere redenen waren het teruglopende bezoekersaantal in Geleen en het feit dat alleen de gemeente Sittard bereid was financiële steun te verlenen.
Renovaties
In de loop der jaren werd het stadion meerdere malen verbouwd. In 1976 kreeg Fortuna een gift van ƒ500.000,- van chemieconcern Koninklijke DSM NV, vanwege het 75-jarige jubileum van het Limburgse bedrijf. Het bedrag werd gebruikt voor de aanschaf van lichtmasten, waardoor er wedstrijden op zaterdag konden worden gespeeld. Deze mogelijkheid werd met beide handen aangepakt, omdat zo concurrentie met nabijgelegen (zondag)clubs werd vermeden. In het decennium dat daarop volgde werden onder meer alle tribunes van overkappingen voorzien.
Aan het begin van de jaren ’90 zat de club in een sportieve dip, wat terug was te zien in de toeschouwersaantallen. Voor de laatste wedstrijd van het seizoen 1993-1994 tegen BV Veendam kwamen slechts 500 supporters opdagen, tegen 22.000 in een wedstrijd tegen Ajax, twaalf jaar daarvoor. Desondanks wist Fortuna er bovenop te komen, en promoveerde het in 1995 naar de eredivisie. Het seizoen daarop werd het dak van de hoofdtribune van de Baandert vervangen en werden er businessloges gebouwd. Het stadion voldeed echter nog steeds niet aan de moderne maatstaven, en aangezien een totale renovatie te duur zou worden koos de club voor een volledig nieuwe thuishaven: het Wagner en Partners Stadion, aan de rand van de stad. De laatste wedstrijd in de oude Baandert, op 23 oktober 1999 tegen Sparta Rotterdam, werd met 3-2 gewonnen, waarna het sportpark werd verlaten. In januari 2000 werd er brand gesticht op de hoofdtribune, en kort daarna werd het hele complex gesloopt. De felbegeerde grond werd aangekocht door projectontwikkelaar Meulen, dat er 140 woningen bouwde. Het oude Leo Hornplein, waaraan het stadion was gevestigd, is omgedoopt tot Leo Hornplantsoen.
Supporters beleving
De Baandert was in de jaren zeventig/tachtig een typisch nederlands stadion met veel onoverdekte staanplaatsen. (20.000). Langs de lange zijde ontstond begin jaren tachtig het zogenaamde fanatieke vak. Vakje K was in die tijd “the place to be”. Het staanvak was altijd uitverkocht en tegen Everton kwam hier de enige “streaker” (naaktloper) uit de histortie van Fortuna vandaan. Fortuna liet na de europese duels alle staantribunes op de lange kant ombouwen tot zittribunes. Vak-K proteseteerde nog hevig en een deel van de kuipjes zijn later ook weer verwijderd geworden. Maar het leed was al geschiet. Vele staantribune fans kozen er voor om te blijven staan en gingen achter de goal staan. Later werd dit vak achter de goal omgedoopt tot de Thei Jesse tribune. Achter de goal was het, in het stewardslose tijdperk, altijd bijzonder sfeervol!
De hoofd tribune van de Baandert (met dank aan John)
De zo herkenbare Baandert (met dank aan John)
De oude N-side (met dank aan John)
In begin jaren negentig ontstond een levendige scene achter de goal. De nieuwe garde, waarvan er nu nog een aantal binnen Fortuna rondlopen, zorgden voor veel sfeer met veel vuurwerk en geluid. In die tijd kwam Fortuna ook als supportersscene op de kaart te staan en vele clubs reisden met knikkende knieen af naar de Hel van Sittard; de Baandert
De N-side tegen Ajax
Midden jaren negentig scheidde de huidige CFS zich af van Noord. Men wilde een eigen vak hebben. Vakje Oost (het voormalige vakje i) werd weer in ere hersteld. Helaas. Het bestuur kon (blijkbaar?) bij de start van de nieuwe eeuw niets anders doen dan dit prachtig stukje historie slopen en een nieuw stadion op een andere plaats bouwen. Met een prachtig afscheid kreeg het stadion wat het verdiende. In onze harten zal de Baandert echter altijd een plaatsje hebben ………..
(Foto’s zijn gemaakt vanaf vak-oost; sommige foto’s kunnen door click groter gemaakt worden)
Het afscheid van stadion de Baandert
