Hoi hier ben ik dan: de meest irritante speelster van Nederland. Zo wordt ik namelijk genoemd,
maar ik snap ook niet waarom. Ik ben Shirley Kocacinar en ben 26 jaar jong. Ik ben op 6 jarige leeftijd
begonnen met voetballen bij RKHBS in Heerlen. Hier heb ik tot mijn 14de jaar gevoetbald.
Shirley in actie tegen Buitenveldert
Toen heb ik de overstap gemaakt naar Reuver. Hier heb ik 5 jaar gevoetbald. Op mijn negentiende ben ik naar
Willem II gegaan, dat was de start van een nieuwe competitie, ‘de Eredivisie voor vrouwen’. Na 1
seizoen begon Roda JC met vrouwenvoetbal, waardoor ik toen de overstap heb gemaakt naar Roda
JC. Dit was helaas van korte duur, Roda JC stopte met vrouwenvoetbal. Ik heb toen 1 jaar voor RKTSV
gevoetbald en hierna heb ik de overstap gemaakt naar VVV Venlo. Na de winterstop werd dit geen
succes vanwege combinatie zaal- veldvoetbal. Ik ben toen namelijk meegegaan naar een zaaltoernooi
in Portugal zonder overleg met de technische staf van VVV. Dit had gevolgen voor mij en ik moest de
club per direct verlaten. Hierna had ik geen club en ben toen mee gaan trainen bij RKTSV. Uiteindelijk
besloot ik om terug te gaan naar RKTSV. In dat jaar zijn we Nederlands kampioen geworden in
de topklasse,een geweldig jaar. Ook bij RKTSV konden wij niet blijven vanwege een gebrek aan
financiën. Fortuna bood ons de mogelijkheid om met het gehele team over te stappen en dit hebben
wij dus ook met alle plezier gedaan. Nu de wedstrijd van vandaag, Buitenveldert altijd lastig.
De wedstrijd
Onze tactiek was om meteen druk te zetten. We begonnen goed want na 8 minuten lag de bal al
in het netje. Een mooie voorzet van Annika belandt bij Vera die hem vervolgens snoeihard binnen
schoot. Daarna waren er niet veel kansen van beide kanten.
Tot de 18de minuut toen Colette een steekpass op Shirley gaf, die de keeper uitkapte (die al vrij snel naar de grond ging). Shirley gaf de bal mooi terug op Nancy die de bal over de keeper schoot en de 2-0 maakte. Buitenveldert probeerde
nog wel te voetballen maar kregen niet echt kansen. Dit was de verdienste van onze verdediging. Vlak voor rust stuurde Shirley Colette de diepte in door een lob bal achter de verdediging te leggen. Colette wist hier wel raad mee en lobde de bal over de keeper heen en stond er 3-0 op het scorebord.
Tijd voor thee. Fris en fruitig uit het kleedlokaal gekomen startten we aan de tweede helft. We begonnen best rommelig, waardoor we het ons zelf moeilijk maakte om te voetballen. Toch wisten we al na 5 minuten het netje weer te laten rammelen. Nu gaf Liv een crosspass op Colletje die de keeper passeerde en met alle rust de bal in de lange hoek schoot: 4-0.
Daarna geloofden we er wel in en gingen we van het zonnetje genieten. Maar door even niet op te letten werd Buitenveldert
toch gevaarlijk en pakte Mayke de spits aan, die zich erg makkelijk liet vallen (als een stervende zwaan),waardoor de scheids medelijden kreeg en van een vrije trap een penalty maakte. Dit zorgde voor de 4-1 en Mayke kreeg geel. Daarna had Buitenveldert nog hoop maar wist niks meer te maken, alleen maar trammelant en opstootjes. Maar wij nemen het ze niet kwalijk. Wij zouden misschien ook zo doen als je zo makkelijk het kansje op het kampioenschap laat schieten… en daarom zeiden ze misschien ook vaak: ‘dat doet pijn he’?
Bron: Shirley Kocacinar, foto’s: Janko en Jori Knops
